تأثیر دو شدت تمرین تناوبی بر بیان ژن‌های MyoD و Pax7 عضلۀ نعلی رت‌های مبتلا به انفارکتوس میوکارد

  انفارکتوس میوکارد بیماری‌ای است که علاوه‌بر دستگاه قلبی-عروقی، دیگر بافت‌های بدن، از جمله عضلات اسکلتی نیز تأثیر می‌گذارد. بنابراین، هدف از مطالعۀ حاضر بررسی دو نوع تمرین تناوبی با شدت کم و با شدت زیاد بر بیان ژن MyoD و Pax7 بود. 24 سر رت ویستار 10 هفته‌ای انتخاب شدند و تحت عمل جراحی مسدود کردن شریان کرونر قرار گرفتند و به شکل تصادفی به چهار گروه تمرین ورزشی با شدت کم ( LIT و 6=n) و تمرین ورزشی با شدت زیاد ( HIIT و 6=n)، کنترل (Con و 6=n) و شم ( Sham و 6=n) تقسیم شدند. چهار هفته پس از جراحی، رت‌ها، تمرین ورزشی را به مدت شش هفته و سه بار در هفته اجرا کردند. پس از هفتۀ ششم، رت‌ها بی‌هوش و تشریح شدند و بافت عضلۀ نعلی آنها برای تجزیه‌وتحلیل استخراج شد. داده‌های حاصل از تکنیک RT-PCR  از روش ΔΔCtکمی شده و پس از آزمون‌های شاپیرو-ویلک و لون، از طریق آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد بین تأثیر شدت‌های تمرین بر مقادیر MyoD و Pax7 در گروه‌های پژوهش اختلاف معناداری وجود ندارد. اگرچه نشان داده شده است، تمرین‌های ورزشی، آثار مثبتی بر دستگاه قلبی-عروقی و اختلالات عضلانی ناشی از MI دارد، اظهارنظر قطعی دربارۀ تأثیر انواع تمرین بر عواملی مانند MyoD، Pax7که ارتباط زیادی در مقابله با آتروفی عضلانی دارند، به مطالعات بیشتر و کنترل دقیق‌تر سایر عوامل مؤثر وابسته است.